عن أم هانئ، قالت: قلت لأبي جعفر محمد بن علي الباقر (عليهما السلام):
ما معنى قول الله عز و جل: فَلا أُقْسِمُ بِالخُنَّسِ فقال: «يا أم هانئ، إمام يخنس نفسه حتى ينقطع عن الناس علمه سنة ستين و مائتين، ثم يبدو كالشهاب الواقد في الليلة الظلماء، فإن أدركت ذلك الزمان قرت عينك»
امّ هانى گويد: «به امام باقر عليه السّلام عرض كردم: معنى اين فرمايش خداى عزّ و جلّ چيست كه مى فرمايد : «فلا اقسم بالخنّس» (پس قسم همى خورم به ستارگانی که با آمدن روز ناپدید می شوند و در شب باز می گردند) (سوره تکویر آیه 15)
آن حضرت فرمود: اى امّ هانى مقصود امامى است كه خود را از مردم كنار مى كشد تا آگاهى مردم نسبت به او قطع گردد، در سال 260، سپس همچون ستاره فروزان در شب ظلمانى نمايان مى شود؛ اگر آن زمان را دريابى چشمت روشن شود»
منبع : کتاب غیبت نعمانی ، ترجمه غفاری ، ص 210